Angst bestaat vaak alleen in je hoofd. Er is vast onderzoek gedaan waaruit blijkt dat angst in meer dan de helft van de gevallen niet realistisch is (wie ‘irrational fear’ googlet, krijgt in elk geval heel veel hits). Als ik ’s ochtends in het half donker een bocht maak op het natte wegdek, probeer ik niet over de witte vlakken te rijden. In mijn hoofd zijn die gladder dan de rest van het asfalt. Bedenk ik dat aan het begin van mijn fietstocht, dan ben ik de rest van de route banger om uit te glijden in een snel genomen bocht.
Op andere dagen ben ik te slaperig of te veel in gedachten om me druk te maken om vlakken op de weg. Dan valt het me hooguit op dat ik sneller dan de dag ervoor de pont bereikt heb. Neem ik op die dagen meer risico? Het zou me niet verbazen, als ik op de dagen dat ik nadenk over onderuitglijdende fietsers die overreden worden door aanstormende vuilniswagens juist gevaarlijker fiets. De ingebeelde angst maakt dat mijn lichaam en brein verkrampen, waarmee het gevaar groter wordt (en dus de angst eigenlijk alsnog terecht is).
Eenmaal aan de overkant is het centrum van Amsterdam zo vol met stimuli en boze /irritante /onhandige /onoplettende medeweggebruikers, dat er überhaupt geen tijd is om na te denken over gladde, witte vlakken op de weg.
Ik ben verhuisd, dus de route is anders. De eerste helft van m’n route zie je hier.
straatweg 